من بحر نهفته در سبویم * حاج محمود کریمی

من بحر نهفته در سبویم

فریاد شکسته در گلویم

خورشید در آبگینه دارم

صد قُلزُم خون به سینه دارم

یک جِرم صغیر و یک جهان داد

یک حنجره و هزار فریاد

چون قطره متصل به دریا

یک ‌باره نهاده دل به دریا

بحری شده ‌ام تمام گوهر

در مدح و ثنای کفو حیدر

طوبای تمام ‌قد احمد

زهرای علی همان محمد

آن شمسه عالم هدایت

پیوند رسالت و ولایت

آن بهجت قلب قلب هستی

آیینه حق و حق ‌پرستی

رکن دگر امام خلقت

مام پدر تمام خلقت

لبخند نماز بر لب اوست

صد لیله قدر هر شب اوست

او مادر دودمان وحی است

خورشید ستارگان وحی است

جبریل بسی کند تَعَلُم

تا در بر او کند تَکَلُم

عَنقای سحر بدان کمالش

دل بسته به نغمه بلالش

فردوس گدای فضه اوست

خاک کف پای فضه اوست

گر فاطمه رو به او کند باز

جنت به بهشت میکند ناز

احمد که خدا دهد سلامش

مامور بُود به احترامش

در محضر او قیام میکرد

بر او به ادب سلام میکرد

وقتی به نماز بست قامت

کردند فرشتگان قیامت

دیدند خدای بی ‌نیازش

فخریه نموده بر نمازش

از اوست به پا نظام اسلام

در اوست عیان تمام اسلام

احمد شده در ولاش پا بست

چون دست خداست بوسدش دست

چون پرتو حق که تابد از طور

تابید شبی ز چادرش نور

ز آن نور که بود نور ایمان

هفتاد یهود شد مسلمان

در آل کسا یگانه محور

با بودن احمد است و حیدر

این کیست که محور رسالت

با آن همه عزت و جلالت

چون روح به بر بگیرد او را

گوید پدرت فدات زهرا

عالم همه بر درش فقیرند

مسکین و یتیم یا اسیرند

این لنگر یازده سفینه ا‌ست

این محور عرش در مدینه ا‌ست

خورشید گدای آفتابش

شرمنده حیاست از حجابش

از عصمت او حجاب جوشد

جز او که ز کور چهره پوشد

حیدر که ولایت و امامت

دارد به جهان بی ‌نهایت

چون فاطمه ‌اش دُر سخن گفت

رازی ز کمال خویشتن گفت

حیرت زده رو به قَهقَرا رفت

یک باره به نزد مصطفی رفت

احمد که ز قصه بود آگاه

لبخند زد و شکفت ناگاه

که ای کل علوم را تجسم

بنشین به بَرَم بزن تبسم

کاین راز نهفته با تو گویم

زهراست محمد و من اویم

با این همه داشت دستش آماس

گرداند ز بس به خانه دستاس

انداخته بود دست او پوست

با آن همه داشت کار را دوست

چون ذات خدای خود یگانه

با فضه شریک کار خانه

فضه که وِرا کنیز بودی

چون زینب او عزیز بودی

ای روح لطیف جاودانی

ای جان و تن تو آسمانی

وی مادر انبیا ز آدم

وی قد نبی به محضرت خم

مرآت خدا تمام احمد

شایسته احترام احمد

نه ‌ساله عروس بیت حیدر

آورده بر او دو مَه دو اختر

ملک و ملکوت سائل تو

ما را نرسد فضائل تو

ما را نرسد ثنات زهرا

خورشید کجا و مورِ صحرا

جایی که رسول بوسدت دست

باید که لب از سخن فرو بست

موساست عصا به کف شبانت

خورشید گدای آستانت

تو دست خدا در آستینی

تو یار امام راستینی

جز دست خدا کسی نشاید

کز دست علی گره گشاید

در راه علی که ظلم دیده ا‌ست

فرزند تو اولین شهید است

کی گفته که قبر تو نهان است

خاک تو فرا تر از جهان است

بالله قسم ای رسول را اُم

عالم شده در مزار تو گم

بر عرشه فُلک تو فَلَک چیست

در وسعت مُلک تو مَلَک چیست

ارکان وجود محکم از توست

مُلک و ملکوت عالم از توست

مسکین تو ای ملیکه دین

صد باغ فدک دهد به مسکین

بالله به بهشت ناز داری

تو کی به فدک نیاز داری

تو بهر علی قیام کردی

خود را سپر امام کردی

احقاق فدک برای این بود

کآن در ید دشمنان دین بود

دشمن ز شما فدک ستاند

تا دست علی تهی بماند

دردا که تو را به خانه کشتند

با ضربت تازیانه کشتند

خاکم به دهن ز ضرب سیلی

خورشید مدینه گشت نیلی

تا چند کنایه و اشاره

والله شکست گوشواره

بر فرق فلک شکاف شمشیر

بازوی تو و غلاف شمشیر

فریاد که پاره شد گلویم

بگذار همان به پرده گویم

تاریکی محض نور را کشت

شیطان به بهشت حور را کشت

روح از تن عشق پر زد و رفت

بر جان علی شرر زد و رفت

مولا چو رسید در کنارش

تا دید به چشم اشک بارش

که فاطمه با قد خمیده

چادر به روی سرش کشیده

حس کرد که قدرتی ندارد

چون فاطمه حرکتی ندارد

آن یل که به فتح خیبر آمد

بی‌ جان به کنار بستر آمد

از اشک شده ا‌ست خیس رویش

زد خنجر بغض بر گلویش

یک لحظه نگاش کرد مولا

آرام صداش کرد مولا

انگار فَلَک ز حرکت افتاد

مولای سخن به لکنت افتاد

کای دختر خاتم رسولان

من با تو ام ای رسول را جان

ای مادر زینبین برگرد

بی تو چه کند حسین‌ برگرد

زد پرده کنار و دید بانوش

خوابیده و زخم روی ابروش

از بی ‌کسی علی چه گویم

شد بسته به استخوان گلویم

بگذار بگویمت به فریاد

چون طفل علی به گریه افتاد

فرمود که چشم بسته وا کن

یک بار دگر مرا صدا کن

ای دُر یگانه پیمبر

رحمی به من علی کن آخر

کپی برداری از اشعار تنها با ذکر منبع و لینک سایت مهجه مجاز است.

وبلاگ مهجه: www.mohjat.blogfa.com

مهجه |  www.Mohjat.net

@mohjat_net

مطالعه بیشتر