یه عالمه گریه به روضه بدهکارم * محمدحسین پویانفر

یه عالمه گریه به روضه بدهکارم

تا خوب نشه زخمات دست بر نمیدارم

بذار صد و بیست سال نوکر شما باشم

لحظه مرگم تو خاک کربلا باشم

بده که پیش تو موی سرم سپید نشه

بده که نوکرت بمیره و شهید نشه

من اصلا اومدم برات مریض بشم

تا تو قلب مادرت عزیز بشم

سردم نکنی تردم نکنی

عزیزم حسین

****

تو گودی مقتل حسین دست و پا میزد

سنانو دیدم که نیزه بی اِبا میزد

روی سرش ریختن تنش رو لگد کردن

تو اون هیاهو شمر ضربه از قفا میزد

نفس نفس زد و ولی یه کم حیا نکرد

صدای مادرم میومد امتنا نکرد

زد با یه دشنه پشت هم به حنجرش

بی حیا نشسته بود رو پیکرش

موهاشو کشید رگ هاشو برید

عزیزم حسین

****

ندیدن حرم بلای حون نوکره

نکنه اربعین نیام نذاری آبروم بره

این چه بلاییه که اومده سرم

منو دق نده بذار بیام حرم

از حال خودم درمونده شدم

من اصلا اومدم برات مریض بشم

تا تو قلب مادرت عزیز بشم

سردم نکنی تردم نکنی

عزیزم حسین

.
.

شب پنجم محرم ۱۳۹۹ کربلایی محمد حسین پویانفر

لطفا اشتباهات تایپی متن اشعار را اطلاع دهید.
کپی کردن اشعار تنها با ذکر لینک مهجه مجاز است.
استفاده تجاری از اشعار مورد رضایت نیست.
.
Mohjat.blogfa.com
Mohjat.net

.

مطالعه بیشتر