تنها ترین آدم دنیا منم ” محمدرضا بذری ” شعر کامل

خسته ولی با وقار با شکوه رسیده از راه محرم آمده از کارزار مثل کوه با علمِ آه محرم سپاه روضه ها…

نگار میرسه از پس ابرای انتظار میرسه خزون میره و همه ی منتظرا بهار میرسه میگن آخرش یه روزی وارث ذوالفقار میرسه…

تا راز عشق را بر ملا کنند تا قلب خلق را مبتلا کنند آنان که خاک را کیمیا کنند به کربلا رسیدند…

مولا یکیه که تا همیشه شاه مردانه مولا یکیه که تا همیشه شیر یزدانه مولا یکیه اونم فقط آقام علی جانه هم…

تو آسمون من چرا ماه نمیاد نیزه داره سرت با من راه نمیاد میشه بگی زجر چرا کوتاه نمیاد بهش میگم منو…

باد بخوره به پرچمت نور نره از سیاهیات روحمو تازه میکنه پام برسه به کربلات وقتی که دورم از تو آرامشی ندارم…

مگه دلم میاد ای قمر رها کنم رو خاکا تو رو بیا بریم و اینقدر نگو منو بذار همینجا برو دستاتو میشه…

سایه لطف تو باشه روی سرم سرمو بالا میگیرم کم بشه این سایه اگه از رو سرم بهتره اصلا بمیرم مادر بهترین…

بجز صدای هلهله صدا نمیاد نفس بکش که نفسم بالا نمیاد آه و واویلا چجوری جمع کنم روی عبا تو رو حال…

محمد رضا بذری
شب ۳ فاطمیه دوم ۱۴۰۳