کربلایی محمدحسین پویانفر

مادر دریا هم اسمت هم رسمت فاطمست ام عباسی ولیکن زهرا دم آخر علقمست ای مادر علمدار کربلا ای همسر و حبیبه…

یا ابوفاضل آه و واویلا به تیغی حیف گیسویت گسستند دو بازویت دو بازویت گسستند از آنجایی که من بوسیده بودم بمیرم…

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد دنبال او شب تار صیاد رفته باشد فهمیده ام در این شهر معنای سیری…

کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی نگاه دار دلی را که برده‌ ای به نگاهی مقیم کوی تو تشویش صبح…

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود از دماغ من سرگشته خیال…

نگاه کردنش عبادت طواف کردنش فریضه حاجی کعبه ولایت پیش خدا خیلی عزیزه مثل الامام مثل الکعبه هیچکی شبیه زهرا دور سر…

منم نوکر آن شه بی مزار به این منسبم میکنم افتخار نوشته به درب جنان این چنین غلام حسن را به دوزخ…

سلام ای پر چادر تو پناهم سلام ای به دستت همیشه نگاهم سلام ای امید دل رو سیاهم سلام ای محبتت فقط…