کربلایی محمدحسین پویانفر

مع امام منصور تویی سلیمان و من مور ایشالله که نباشم من برا تو وصله ناجور السلام به تو امام والا مقام…

به لحظه بریدن سرت آه میکشم برای پاره های پیکرت آه میکشم به اشک و ناله های خواهرت آه میکشم برای ضجه…

بین آغوش عمو بود ولی مبهم شد یک حسینیه همانجا حسنیه هم شد این حسینیه اگر شد حسنیه یعنی این حسین است…

با یاد تو که غصه شماری کنم حسن جاری ز چشم اشک بهاری کنم حسن تا که رسم به روضه سبز مصیبتت…

جان آقام ای جان آقام سلطان عشق سلطان آقام شرف معیار و ایثار حسین است هدف آمال و افکار حسین است مکن…

فقط من به تو دل سپردم حسین میدونم به دردت نخوردم حسین همین آبرو رم تو دادی بهم برات آبرمو آوردم حسین…

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد ثم الثانی و الثالث و الرابع این شور عشق چقدر نایابه ای…

اگر چه حقیرم لیاقت ندارم پناهی جز این در به جانت ندارم شکستم دلت را دلم را شکستند من از کار دنیا…