خوبان روزگار مسلمان زینبند * محمدحسین پویانفر

خوبان روزگار مسلمان زینبند

دیوانه حسین و پریشان زینبند

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

حتما کنیز و پیر غلامان زینبند

در جنت الحسین تمام حسینیان

هستند غرق ناز که مهمان زینبند

مرغان خوش صدای بهشتی تمامشان

بیچاره طنین حسین جان زینبند

هفتاد و چند کشته آقای کربلا

مردان آسمانی گردان زینبند

عباس با تمام جلال و اُبُهَتَش

بوده غلام حلقه به گوش و رعیتش

مدیون او کرامت صاحب کمال ها

شد نام او اجازه پرواز بال ها

یک شب بدون نافله از عمر او گذشت

این جمله را نوشته خدا در محال ها

کوری چشم خیره ابن زیاد ها

زیباست در نگاه ظریفش محال ها

او مثل مادر و پدرش بی قرینه است

شرمنده میشوند ز وصفش مثال ها

شعرم به درد مدح و مقامش نمیخورد

زینب کجا و بازی این قیل و قال ها

دنیا شوند شاعر او باز هم کم است

مکتب نرفته عالمه هر دو عالم است

کعبه رقیب حرمت زینب نمیشود

عالم حریف هیبت زینب نمیشود

این ها که گفته اند ز عیسی مسیح ها

یک قطره از کرامت زینب نمیشود

تنها به احترام حسینش اسیر شد

هر عاشقی که حضرت زینب نمیشود

هر جا که حرف اوست همان جاست کربلا

در هر مکان که صحبت زینب نمیشود

باید به سوی عرش خدایش سفر کند

روی زمین رعایت زینب نمیشود

زینب اگر نبود محرّم نداشتیم

هیئت نبود این همه آدم نداشتیم

استاد حفظ منزلتش مجتبای او

ارباب ما ز ملتمسین دعای او

تا لحظه شهادت پیغمبر حرم

نشنیده اند غیر محارم صدای او

فرعون شام را سر جایش نشاند و رفت

موسی شد و شجاعت او شد عصای او

بوده سه سال حضرت ریحانه الحسین

شاگرد درس عفت و حجب و حیای او

حتی ز کودکان شهیدش نبرد نام

قربان نذر دادن بی سر صدای او

ما بندگان بی سر و سامان زینبیم

دیوانه نگاه دو طفلان زینبیم

وقتی غرور حیدری اش جلوه گر شود

هر کس که هست مرد خطر بی جگر شود

تنها پیمبری است که باید چهل مسیر

با شمر ها و حرمله ها همسفر شود

بین حرامیان سپر هر اسیر شد

اما کسی نبود برایش سپر شود

با دست های بسته نمیشد به سر زند

سر را شکست تا کمی آرامتر شود

نفرین به دست آن که به او وحشیانه زد

ای خاک بر سرم به تنش تازیانه زد

شاعر: محمد حسین رحیمیان