تو رو گم کردن این روزا میون روضه کوچه
میون روضه غربت میون بی حرم بودن
تو رو گم کردن این روزا میون صلح و جنگیدن
تو رو ختم به این کردن امام با کَرَم بودن
تو رو محدود کردن به غروب و غربت و گریه
چه تصویری ازت دارن سیاه و سرد و پاییزی
یه عده روضه میخونن تَرَحُم می کنن انگار
شدی خسته از این دنیا شب و روز اشک میریزی
ادب شاگرد نوپات ِ حیا محصول چشمات ِ
خِرَد زانو زده پیشِت تو عقل کُل دنیایی
صلابت خاک پاهاتِ شجاعت دانش آموزت
تو یاقوتی تو الماسی عیار دُرّ ِ دریایی
ندارم فصل پاییزی زمستون قهرِ با دنیام
هم آغوش بهارم من تا وقتی که تو میخندی
شب و روزم بهم خورده من از چشم تو میبینم
جهان محو نگاه تو چرا چشمات و میبندی
قدم هات و که میزاری میون ساحل قلبم
تلاطم میکنه خونم چه امواجی به پا میشه
تنم سردِ و میلرزه نمیدونم چرا خوبم
رو گونم لاله میشینه فشارم جا به جا میشه
تو نه چشمه نه دریایی نه کوهی و نه بارونی
فراتر از مثالی تو فراتر از خیالی تو
منم کابوس تکراری منم دنیای وارونه
ولی تو مبدا رویا تو طراح محالی تو
چه تصویری ازت دارم تو روی قُله ی دنیا
تنت پوشیده از یاسِ موهات تو دستای باد ِ
همه محو نگاه تو تو تو چشم خدا خیره
تو لیلایی تو شیرینی جهان مجنون و فرهاد ِ
شعر: مجتبی نظری پور
یک پاسخ به “تو رو گم کردن این روزا * مجتبی نظری پور”