ممنونم رومو نمیندازی زمین » محمدحسین حدادیان ۱۴۰۲ + متن شعر

من گدای تا ابد الدهر نجفم من ماهی ام و ساکن بحر نجفم مبدا نوکریمه خونه ی پدریمه من اصالتا برای شهر…

به سرم شوق حرم افتاده اربعینیا همه آماده چایی موکبای بین راه برکت به زندگیمون داده فَاللهُ خَیرٌ حافِظاً وَ هُوَ اَرحَمُ…

غبارشم مقدسه نفس کشیدنم بسه پناه هرچی بی کسه حرم تهِ هر معرفت و مرام حسین ای رفیق باوفا امام حسین بذار…

فریضه باشه واجب باشه وقت اذان مغرب باشه یه جماعت به امامتِ علی ابن ابیطالب باشه تصور کن علی نمازو که میبنده…

حجه الله فی خلقه میزنیم دور علی حلقه اون ذکری که چراغ راهه  یا علیاً ولی اللهِ حرف حقو فقط حیدر میزد…

اول مظلوم امشب تا صبح گریونه آروم آروم داره قرآن میخونه اول مظلوم آروم آروم اسما آب میریزه حیدر اشک میریزه تابوت…

پیچیده تو صحرا عجب بوی سیبی با گریه میخونم امون از غریبی ای وای قسم به اون شکسته سینه بیا بریم حسین…

مثه اون تشنه ای که آب میبینه توی تاریکیا مهتاب میبینه مثه اون طفل یتیمی که داره دل شب مادرشو خواب میبینه…

منم که جبریل امینم تو کل ملائک مقرب ترینم مأمور نزول قرآن رو زمینم اما شاگرد امیرالمومنینم از قبل خلقت استاد من…

حوزه علمیه تو بوده حسینیه تو ای آقا میگفتی از دردا مقتل و نا مردا روضه میخوندی تو برای شاگردا السلام علیک…