ای وای از قتلگاه | محمدحسین حدادیان ۱۴۰۳ | متن شعر

بزرگترین عید زمین عید غدیره هرکی زرنگه از خدا عیدی میگیره کسی که عشقش و یاد من داد علی بود از بچگی…

بر لب اهل حرم جان میرسید بود از هر خیمه گاهی سوخته چشم بلبل ها به باغی سوخته یک طرف هفتاد و…

دردای دلم رو با کسی نگفتم میمیرم همین که به یاد کوچه میفتم هوا چرا تاریک شد کوچه چقدر تنگه کیه میکشه…

خاک میریزم روی تنت مادر خیلی کبوده بدنت مادر غسلتو با اشک چشام میدم قنداقه میشه کفنت مادر شهید راه حسین نوه…

مانند شمع قصه اش از سر تمام شد کوتاه مثل سوره ی کوثر تمام شد سیلی وزید در وسط کوچه باد شد…

کیمیا داری خاکو طلا میکنی گبر و ترسا رو عبد خدا میکنی تو حسینی که معجزه ها میکنی با دل شیدای من…

ببین می توانی بمانی بمان عزیزم تو خیلی جوانی بمان تو هم مثل من نیمه جانی بمان زمین گیر من اسمانی بمان…

زیارته جزء زندگیم زیارته عشقم از قدیم شبای جمعه یا کربلام یا حرم شاه عبدالعظیم زیارتش مرهمه برا غم دوری از کربلا…

آقا یه عمره که هوامونو داری برا ما کم نمی ذاری همیشه دستم و خودت گرفتی تو خوبی کردی و فقط دیدی…

تو که توی حرمت دست کلیم دل مسیح میلرزه تویی که یک سحر زیارتت به عمر ما می ارزه نور گنبد طلات…