حسینم ای بی سر حسین عریان پیکر * کربلایی نریمان پناهی

آسمان زیر پرت بود زمین افتادی یک عبا روی سرت بود زمین افتادی نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید…

میخونه اسمت رو چقدر عاشقونه هر کی داره از حق نشونه ذکرت نمک سفرمونه من عاشقتم خدا میدونه عشقت برکت خونمونه اسم…

مادرم فاطمست مادر پدر و مادرم فاطمست سایه همیشه رو سرم فاطمست یه مادری دارم بهشت زیر پاشه سر نوشت تو نگاشه…

فرموده تو اوج مصیبت ما رأیت الا جمیلا جوری بین مردم تشر زد ابن مرجانه شد ذلیلا چادرش روزی عالمو مرتب داده…

شب شبه تولد صاحبمونه سایه ی کرامتش رو سرمونه جان نثاران امام زمانیم جشن چل سالگی هیئتمونه بیرقت برکت زندگیمونه ما محال…

لا تُظلِمون و لا تُظلَمون داره میاد صدای اذون الا یا ایها المومنون کاخ یزید میشه سرنگون این نامه از سید علی…

تو که پار جگره منی تو در این سفر ظَفَر منی به مدار شمس قمر منی تو که ثانی پدر منی بشکست…

آدم اگه از محبوبش یه یادگاری داشته باشه میبوسه رو چشمش میذاره نمیذاره ازش جداشه تربت تو که تو بغل گرفته زخم…

نفس بده علم بردارم تو این مسیر قدم بردارم میخوام تو راه کربلا شهید شم الهی که عاقبتم همین شه فقط اشاره…

دختر خورشید مادر مهتاب اقتدا کرده بر سرِ ارباب کنج خرابه بر سرِ محراب گوشه ی ویران شده گلستان لب را نهاده…