حسین ای که عشق همه شهدایی * حاج محمود کریمی

تا که فرمود رسیدیم علم را کوبید یک علمدار بر این خاک قدم را کوبید بر روی سینه خود تیغ دودم را…

مردانگی را می کند معنا خجالت امروز دارم از غم فردا خجالت شرمنده بودم امتحان پهلوان هاست راهی نمانده تا خدا الاّ…

بود و نبود من ای همه تار و پود من هستی من نرو تو ای یاس کبود من ای یاور علی تو…

سپردمت به خدا و به ریگ های بیابان سپردمت به غبار و به خار های مغیلان سپردمت به وحوش و به شیر…

دوباره پر زده سویت دل کبوتری ام دوباره سر زده ای تو به خواب آخری ام خیال روی تو را با بهشت…

چرا آواره کوه و بیابانم نمیدانم چه می خواهد غم عشق تو از جانم نمیدانم به سمت اسمان رو میکنم هر روز…

هلال ماه غم رسید آقا چقدر دلای مبتلا داری برا شفاعت گنه کارا تو بیشتر از بقیه جا داری و علیک السلام…

ای بی کفنم حسین دور از وطنم حسین افتادی تو قتلگاه عریان بدنم حسین ای بی سر من حسین بی لشکر من…

شب شب شور و شادیه ایشالله مبارکش باد شبه یه عهد ازله ایشالله مبارکش باد همون شبی که فاطمه به مرتضی گفته…

فدای دردات تموم دردام من از خدا جز دیدنت چیزی نمیخوام برگرد عزیزم که خیلی تنهام یواشکی میگم به تو کبوده پاهام…