عجب حکایتی شده قصه ی تلخ رفتنت * محمدحسین پویانفر

بریز آب روان اسما ولی آهسته آهسته به جسم اطهر زهرا ولی آهسته آهسته بریز اب روان تا من بشویم مخفی از…

هیچ کسی نیست دور و برم غیر یاد تاج سرم سر به دامان بی کسی مثل شام غریبان حرم چشمم از اشک…

دردایی که دارم واسه دوران پیریه من سه سالمه هنوز دندون هام شیریه زخمامو مخصوصا زیر رو سری بردم وقتی گرسنم بود…

حسین سیب سرخی
ایام فاطمیه اول ۱۴۰۳

با دل پر اومدم در خونت میدونم که میشنوی گلایمو واسه چی نذاشتی امسال ببینم شلوغی اربعین حرمو چجوری روم بشه بگم…

واسم نگاهت نفسه نفس بدون تو بسه بزار بیام کرب و بلا که بی تو دنیا قفسه چشام تا کم میاره برات بارون…

زنده ام من از نامش حرز من شده نادش دل من شده وقف مرتضی و اولادش ابدی ترین باقی قبله گاه عشاقی…

این جا که زخم از در هر خانه میزنند اینجا که بند بر پر پروانه میزنند با گوشواره های خودم ناز میکنند…

تو راه و من بی راهه عمر دنیا کوتاهه تسبیحم تا دم مرگ یا اباعبداللهِ ای عشق شیرینه شبهای من ای خاکت…

آن دم بریدم من از حسین دل کآمد به مقتل شمر سیه دل او می دوید و من میدویدم او سوی مقتل…