فدای دستی که غرق خون شد * سید مهدی میرداماد

به من نگید ام البنین منم کنیز فاطمه تمومی دسته گلام فدا عزیز فاطمه منت نگاه مهرِ حیدرو به سر میذارم همسر…

از دست خودم من گله دارم چقدر با نوکری که تو میخوای فاصله دارم راهو کج رفتم و حالا دلِ بی حوصله…

ستاره بارونه تو این کرم خونه زمین من و دور سرت میگردونه روشن شد اسمون از جمال تو ای ماه من من…

من اون چشمی که تو روضه نمیباره نمیخوامش زبونی که اسمت رونمیاره نمیخوامش من اون دستی که واسه تو نزد سینه نمیخوامش…

می روم بی ‌قرار و بی پروا می ‌روم لا افارق عمی می ‌روم که دلم شده دریا می ‌روم لا افارق…

خدا نیاره تو بیابون بچه بمونه بین گرگا مونده رو صورت کوچیکم جای دست آدم بزرگا جوری زدن تو صورتم زیر چشام…

عشقت جاری توی سینم ای تنها امیرالمومنینم ای آروم قلب زهرا بالای دستت دستی نیست آقا آخه جز تو کی لیلامه مردن…

سینم از غمت سنگینه قلبم واقعا غمگینه مُردن تو حرم شیرینه شاید سرنوشتم اینه من همون بچه ی روضه گردم آخ چقدر…

مجلس ما یابن الحسن منوره به نور تو میدونم اینجایی اقا حس میکنم حضورت و تو هستی و رو قلب ما اثر…

دلم شوق تو را از باغ رضوان بیشتر دارد بهشت کویت از فردوس خواهان بیشتر دارد هوای روح من ابریست آقاجان بگریانم…