تو رو گم کردن این روزا میون روضه ی کوچه
میون روضه ی غربت میون بی حرم بودن
تو رو گم کردن این روزا میون صلح و جنگیدن
تو رو ختمِ به این کردن امام با کَرَم بودن
تو رو محدود کردن به غروب و غربت و گریه
چه تصویری ازت دارن سیاه و سرد و پاییزی
یه عده روضه میخونن تَرَحُم میکنن انگار
شدی خسته از این دنیا شب و روز اشک میریزی
ادب شاگرد نو پاته حیا محصول چشماته
خِرَد زانو زده پیشِت تو عقل کُل دنیایی
صلابت خاک پاهاته شجاعت دانش آموزت
تو یاقوتی تو الماسی عیار دُرّ دریایی
ندارم فصل پاییزی زمستون قهره با دنیام
هم آغوش بهارم من تا وقتی که تو میخندی
شب و روزم بهم خورده من از چشم تو میبینم
جهان محو نگاه تو چرا چشماتو میبندی
قدم هاتو که میزاری میون ساحل قلبم
تلاطم میکنه خونم چه امواجی به پا میشه
تنم سرده و میلرزه نمیدونم چرا خوبم
رو گونم لاله میشینه فشارم جا به جا میشه
تو نه چشمه نه دریایی نه کوهی و نه بارونی
فراتر از مثالی تو فراتر از خیالی تو
منم کابوس تکراری منم دنیای وارونه
ولی تو مبدا رویا تو طراح محالی تو
چه تصویری ازت دارم تو روی قُله ی دنیا
تنت پوشیده از یاسه موهات تو دستای باده
همه محو نگاه تو – تو – تو چشم خدا خیره
تو لیلایی تو شیرینی جهان مجنون و فرهاده
شعر: مجتبی نظری پور
شهادت امام حسن مجتبی
جدیدترین اشعار ” مشاهده “