من اویس قرنم دل به دریا میزنم * حاج محمود کریمی

کودکان در حرم افروخته اند چشم امید و به من دوخته اند بسکه گفتند عمو تشنه لبیم به خدا قلب مرا سوخته…

ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان مثل تیری که رها میشود از دست کمان خسته از ماندن و آماده…

تو همون آقایی که زندگیشو بخشیده که گدا از درِ خونش دست خالی برنگرده تو همون آقایی که جا داره از صبح…

هوا هوای بارونه حال دل پریشونه حال یه گمشده تو شهر که برمیگرده به خونه قدم بذار به روی چشمام یا امام…

زنده ام تا باشی من مگر مرده ام عمو جان که تو تنها باشی سوی تو می آیم گیرم اصلا وسط لشکر اعدا…

تو غربت دنیا موندم از همسفرم جا موندم تنهای تنها موندم همنفسم رو با قد کمون دیدم تو این همه غربت داغ…

عرش خدا ولوله ارض و سما در قیام وای حسین کشته شد روضه همین وَالسَلام ماه محرم کجاست صاحب این دَم کجاست…

هنوز یادمه بچگیمو که تو هیئتت میدویدم یه روز قلکم رو شکستم برا روضه پرچم خریدم از همون روز دیگه من بودم…

به تو محتاجم مثه زندگی به نور به تو محتاجم مثه سینه زن به شور به تو محتاجم مثه یک تشنه به…

سلام الله علیک ایهاالمظلوم حسینم وا حسینم وا حسینم وا شلوغی حرم را دوست دارم روی شانه علم را دوست دارم نشان…