میباره غربت از خاک اینجا * کربلایی نریمان پناهی

با دل خسته ی غمزده دلی که از عشق تو دم زده با تو خدا تقدیرمو رقم زده ای دلبر دلخواهم روشنی…

بجز گریه بر غم های اربابم کاری ندارم به جز گریه بر غمهای اربابم کاری ندارم حضرت زهرا انتخابم کرد گریانش باشم…

من علی ام با اینکه حق با منه سکوت سنگینم گرفته دستامو به خاطر دینم به خدایی که جون من تو دستاشه…

در میان شعر تو بانو اگر حاضر شدم خواندم اول کوثر و با نام تو طاهر شدم در خیالم صحن و گنبد…

دل غمگینه بابام میبینه شهادت واسم چقدر شیرینِ با اینکه قلبم به دردت دچاره با اینکه شد پیکرم پاره پاره جون دادن…

تو رو میون قتلگاه غریب گیر آوردنت رقیتو تو کوچه ها یتیم گیر آوردنش از جای تازیونه ها نشونه بود رو بدنش…

از وقتی رفتی علی آروم نمیگیره دخترم کنج حرم بهونه میگیره داداش بی تو دیگه از زندگی سیره بی تو ای ساقی…

ای قبله نمازگزاران آسمان ای خلق عالمت به سر سفره مهمان هجر تو کرده قامت اسلام را کمان الغوث یا بن فاطمه…

ای که شجاعت آورد چهره به خاک پای تو بسته به خانه تا به کی دست گره گشای تو همچو جنین گرفته…

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود توی ویرونه یک شهر غریب یه فرشته منتظر نشسته بود روزا که دخترا میان رقیه…