ناله ی ما گشته خاموش * کربلایی نریمان پناهی

غرورم له شده مثه بدنت همه چی رو بردن با پیروهنت سرمو شکستن مثه سر تو همونطوری که تو رو زدنت چوب…

سپری شد چه روزای خوبی با تو کی میتونه واسه من پر کنه جاتو عزیزم حرفی بزن این دم آخر بذار بشنوم…

ای آسمان عاطفه عالمی به نخ چادر تو دخیله ام الحسن ام الحسین سجده بر خاک پات عادت جبرئیله نگیر از سرم…

نگاه اولم را بین آغوش تو خندیدم از آن بدو تولد با تو یک جوره دگر بودم نگاه آخرم گودال بوذی گریه…

ساکت و بی حوصله ای آرومی و درد میکشی از شوهرت رو میگیری داری علی رو میکُشی چشم و چراغ خونه ای…

بیش از ستاره زخم و فلک در نظاره بود دامان آسمان ز غمش پر ستاره بود لازم نبود آتش سوزان به خیمه…

میاد اون روزی که همه با اشک و آه زمزمه بریم پشت صاحب زمان به سوی قبر فاطمه تمامی یاران حسین کفن…

خستم مثه نوکری که خسته ام مثه نوکری که صاحبش جوابش کرده خسته ام مثه آدمی که زندگی خرابش کرده خسته ام…

نیمه جونم الهی دنیا به دلم نزنه زخم تازه بادِ صحرا رو نمیبخشم سمت خیمه بره بی اجازه چشم تو گریون نکنن…

بسم خالق مجنون بسم خالق لیلا خالق همه هستی خالق تب مستی خالق دل شیدا خالق لطیفی که آفریده مضمون را آنکه از…