تا میخورم به زخم سرش میخورم زمین * حاج محمود کریمی

نویسنده: مجتبی نظری پور

تاریخ انتشار: ۱۵ آذر ۱۴۰۱

بازدید: 680 بازدید

تا میخورم به زخم سرش میخورم زمین

دستش شکسته مثل پرش میخورم زمین

همراه جسم مختصرش میخورم زمین

از داغ حالت کمرش میخورم زمین

لاغر شدست حال تنش فرق کرده است

ماندم چرا لب و دهنش فرق کرده است

با اظطراب دست به زانوش می کشم

گاهی به روی گونه و ابروش میکشم

من هر چه میکشم سر بازوش میکشم

از داغ یاس من دل هر خار گریه کرد

تا خورد بر زمین در و دیوار گریه کرد

زد زیر گریه اتش و مسمار گریه کرد

یک بار نه دو بار نه صدر بار گریه کرد

خاکسترم ولی ز وجودم گدازه ریخت

هی اب ریختم به تنش خون تازه ریخت

گر چه شکسته ولیکن بدن که داشت

گر چه شبانه فرصت تشییع تن که داشت

زهرای من غریب شد اما کفن که داشت

حتی اگر نبود کفن پیروهن که داشت

داغ دل شکسته من این سخن شده

بر عکس مادری پسرش بی کفن شده

کپی برداری از اشعار تنها با ذکر منبع و لینک سایت مهجه مجاز است.

@mohjat_net