دردا که پیر گشتم در موسم جوانی حاج محمود کریمی + متن شعر

دردا که پیر گشتم در موسم جوانی متن شعر مداحی

دردا که پیر گشتم در موسم جوانی

این موسم جوانی این قامت کمانی

گردون به خون نشیند چشم کسی نبیند

ابر سیاه سیلی بر حُسن آسمانی

وقتی که باغ میسوخت بلبل به گریه میگفت

آتش زدن ندارد باغی که شد خزانی

ما داغ دیده بودیم امت به جای لاله

هیزم به خانه ما آورد ارمغانی

جای غلاف شمشیر بر روی بازویم ماند

بر من مدال دادند در عین جان فشانی

بابا ببین پس از تو با دخترت چه کردند

خوب از امانت تو کردند قدر دانی

رسم وفا چنین بود اجر رسالت این بود

تنها امانتت را کشتند در جوانی

برخیز یا محمد اعلام کن به امت

سیلی زدن به یک زن این نیست قهرمانی

شب تا سحر نخفتم امروز اگر نگفتم

در روز حشر گویم با من چه کرد ثانی

سوز درون میثم هرگز مباد خاموش

زیرا که داغ زهرا داغی است جاودانی

شعر: استاد سازگار

حاج محمود کریمی
Telegram: @mohjat_net
Eitaa: @mohjat_net
www.mohjat.net

متن کامل