افتاده آن دست که میگیرد » محمدرضا بذری ۱۴۰۲ + متن شعر

زخمای قلب زینب تمومی نداره رفته میون میدون داداشم بی کس و یاره چیکار کنم دلشوره افتاد به جونم برم به میدون…

آفریده شدم برای علی تا بیفتم به دست و پای علی این که ما از چه آفریده شدیم علتش هست خاک پای…

آقا فدای غربت مزارت فدای قبر پر غبارت چرا شب شهادت تو نمانده زائری کنارت اقا بسوزد این دلم ز داغت گرفتم…

من روز و شبم و تو فکر تو باشم تو سایه ی همیشه رو سرم باشی من گرم مستیه ذکر تو باشم…

با خوب و بده گدا میسازه کریمه همیشه سفرش بازه حضرت فاطمه افطاریش و خونه امام حسن میندازه ببین امام کریم داره…

شور و نوا دارم ذکر خدا دارم در سینه ام حال و هوای سامرا دارم خداوندا دلم تنگه برای مرقد هادی دوباره…

نهالی بودم و بی تو به جان من تبر افتاد من آن طفلم که از چشمم فقط خون جگر افتاد کمی نان…

با نگاهت شریک بودم غم این شصت و چند روزو پا به پای تو جون دادم مصیبت های جانسوزو حالا دستِ تو…

یگانه آینه نور سرمد است علی علی است عین محمد محمد است علی هزار غاصب اگر حق او بگیرد باز بدان وصی…

علی جان ولیعهد دلاور من علی جان یل خونین پیکر من جدم را دیدند و اسمت را شنیدند تا اسمت را گفتی…